آئین مستان

برام رقم میخوره زیباترین سرگذشت / اگه یه روزی بگند تو روضه ها درگذشت

این گریه زاری ما که چیزی نیست یا حسین / تو راه عشقت باید از جون و از سر گذشت

برات گریه نکنم چیکار کنم / برات ضجه نزنم چیکار کنم

برات جامه ندرم چیکار کنم / برات لطمه نزنم چیکار کنم

بگو به من که پای کدوم غمت بمیرم / خدا بهم زبون داد برات زبون بگیرم

حسین آقای منه، آقای من

شکوه این آسمون به مهر و مهتابشه / تمنای نوکرت دعای اربابشه

اینقدر صدات میزنم تا که نگاهم کنی / اینقدر به در میزنم تا اینکه در وا بشه

به ما چشمایی مثه فرات بده / آقا کربلا میخوام برات بده

شدم رو سیاه منو نجات بده / به من برگ عبور از صراط بده

بگو به من که پای کدوم غمت بمیرم / خدا بهم زبون داد برات زبون بگیرم

حسین آقای منه، آقای من

غریبیم و بی کسیم اگرچه با مردمیم / نه در پی آبیم و نه در پی گندمیم

به نازم این سفره محبت و یا حسین / تو انقدر ریزه خور داری که ما توش گمیم

آقا وقت کمه و حرف دل زیاد / بازم روضه ها داره یادم میاد

جیگر وقتی که میسوزه آب میخواد / هنوز زمزمه العطش میاد

بگو به من که پای کدوم غمت بمیرم / خدا بهم زبون داد برات زبون بگیرم

حسین آقای منه، آقای من

بچه بودم یه عکسی رو دیدم که خیلی دلرباست 

مرید فراوون داره و شفا خونه ی عاشقاست

چشمام گرفتش عکسشو بونه گرفتم که بابا

اونی که من میخواستمش همین آقاست

پرسیدم از بابام کیه این گنبد کیه طلاست

گفتش عزیزم پسرم این گنبد امام رضاست

سلطان علی موسی الرضا

چشمام گرفتش عکسشو بونه گرفتم که بابا

اونی که من میخواستمش همین آقاست

پرسیدم از بابام کیه این گنبد کیه طلاست

گفتش عزیزم پسرم این گنبد امام رضاست

طلای گنبدش مس دل منو طلا میکرد

کبوتر دل منو تو حرمش هوا میکرد  

بین خودم تا حرمش توی دلم پل می زدم

همش به عکس خوشگلش با جون و دل زل می زدم

یه ریزه گشته بود دلم برای دیدن آقا 

همش میگفتم زیر لب دوستت دارم امام رضا

سلطان علی موسی الرضا

بزار قنوت دست من به دامنت دخیل باشه

بزار خاک پای تو روی سرم کفیل باشه

تو جاده ی سیاه شب نور قنوت تو باشه

بزار دعای روشنت چراغ زندگیم باشه

می خوام به خلوت دلم دیگه به هیچکی راه ندم

آدم خوبه تو حرف زدن با یار خود دخیل باشه

بریز میون دست من شفق العطر تو

می خوام که دستام همیشه چشمه سلسبیل باشه

تبر بده که من خودم بت بزرگ خودمم

بالاخره تو بتکده یکی باید خلیل باشه

فقط به انتظار تو می شینم زار میزنم

چکار کنه زائری که کور و کر و علیل باشه

میاد شبونه می شینه روی عمود چادرت

اگه که یا کریم من کبوتر اسیر باشه

می خوام تو رو ببینم ال الابد سجده کنم

عاقل هر کارش محکم با دلیل باشه

یه عمره که عزاداریم،دلم هنوز روضه خونه

که قبر چهارتا امامم شده شبیه ویرونه

وای بوی غم میده این تربت

وای میکُشه این دلو این غربت

دیگه اسیر این سوز گدازیم

فقط باید بسوزیم بسازیم

امون امون ای دل، امون ای دل (3)

می سوزم از اینکه بقیع یه دونه زائر نداره

یکی بیاد رو خاکش یه شمع کوچیک بزاره

وای دردسر شده این قصه

وای کی تموم میشه اون غصه

هوای چشای عاشق بارونه

دل شیعه از این همه غم پر خونه

امون امون ای دل، امون ای دل (3)

دوباره ما میسازیم با اشك و سوز سینه

یك حــــرم قشنگی تو بـقـیـع مـدیـنـه

گلدسته و مناره تا سیم دل بشه وصل

اونجا مدد مـیـگیـریم از مــادر ابالـفـضـل

با دلای دیـوونه سر به جـنــون می زاریم

خشتِ طلا و نقره با دل و جون می یاریم

بقیعُ باز میسازیم با قلب و روح بی تـاب

از اولش قشنگتر به عـشــق روی اربــاب

وقتی میاد آقامون به انتقام مادر

می کشه دشمن ها رو با ذوالفقار حیدر

چقدر نام تو زیباست اباعبدالله

چشم تو خالق دنیاست اباعبدالله

زائر کرببلا حق شفاعت دارد

قطره در کوی تو دریاست اباعبدالله

دستگیری ز گدا گردن هر ارباب است

کار ما دست تو آقاست اباعبدالله

 مستجاب است دعا گوشه‌ی شش‌گوشه‌ی تو

حرمت عرش معلی‌ست اباعبدالله

 هر کسی داد سلامی به تو و اشکش ریخت

او نظر کرده‌ی زهراست اباعبدالله

 چشم ما روز قیامت به پر قنداقه است

پسرت مالک فرداست اباعبدالله

روزی گریه‌ی ما دست رباب افتاده است

روضه‌ خوان در دل صحراست اباعبدالله

باب بین‌الحرمین از حرم عباس است

همه جا سفره‌ی سقاست اباعبدالله

ما که باشیم که سنگ تو به سینه بزنیم

سینه‌ زن زینب‌ کبری‌ست اباعبدالله

مادرت گفت بُنیَ دل ما ریخت به هم

بردن نام تو غوغاست اباعبدالله

مادرت گوشه‌ی گودال تماشا می‌کرد

بر سر نعش تو دعواست اباعبدالله

اباعبدالله        اباعبدالله